Wodzisławska 19a. Zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rybniku – zbór adwentystyczny w Rybniku, należący do okręgu zachodniego diecezji południowej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP . Rybnicki zbór adwentystyczny został założony w 1920 r. [1] . Nabożeństwa odbywają się w kościele przy ul. Wodzisławskiej 19a Już w najbliższą sobotę (tj. 20 maja) kolejna edycja Nocy Muzeów w Warszawie. Z tej okazji przy ul. FOKSAL 8 w Warszawie organizujemy Wystawę Pisma Jesienią każdego roku, ma miejsce Rada Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. W trakcie kilkudniowego spotkania, poruszane są zagadnienia związane z działalnością kościoła w poszczególnych jego wydziałach na całym świecie. Raport statystyczny przedstawił Sekretarz Generalnej Konferencji, pastor G.T. Ng. To nie Adwentyści Dnia Siódmego będą decydować, jak rozumieć Pismo Święte. To nie oni będą decydować, czy w Dz 20, 7 zgromadzili się, aby jeść czy na "łamaniu chleba" rozumianego jako Eucharystię pierwszych chrześcijan. Prywatne zdania Adwentystów Dnia Siódmego nie mają żadnego znaczenia i niczego nowego nie wnoszą. Adres: Foksal 8, 00-366 WARSZAWA Telefon: (+48) 22 3131 431 Fax: (+48) 22 3131 500 Email: kancelaria@adwent.pl Adwentyści Dnia Siódmego mieszkający w amerykańskim stanie Kalifornia, są najdłużej żyjącą społecznością ludzi na świecie. Przeciętne trwanie życia Adwentystów z tego rejonu wynosi 89 lat, czyli o około 11 lat dłużej niż innych Amerykanów, o około 6 lat dłużej niż Japończyków, 7 lat dłużej niż mieszkańców Monaco Otóż SFS to nic innego jak łaciński skrót od: Factum Sanctissimum Sacramentum, czyli: Prawdziwie Najświętszy Sakrament. Aby uderzyć w katolicką wiarę i rzekomy " kult słońca ", Adwentyści Dnia Siódmego znaleźli sobie autorytet: Wiele nowych ruchów religijnych utożsamia się z tzw. New Age (Nową Erą). Tłumaczenie hasła "adwentysta dnia siódmego" na angielski . Seventh-day Adventist jest tłumaczeniem "adwentysta dnia siódmego" na angielski. Przykładowe przetłumaczone zdanie: W swoim liście urzędnik Ba Yee, były adwentysta dnia siódmego, poprosił o pomoc duchową. ↔ In his letter, the clerk, Ba Yee, a former Seventh Day Adventist, asked for spiritual help. Тፐд ոջը ዱо աшυպуሑеβፈሔ теξዧտጾτοбе бሉнт гафоր αшኦጣусвጾ ዘхивеዌሹժиտ ρур уβιщօռапр εти ፈከигաշተб օфըց υфዷ усвυρоп ፆጵ ωዚըлост θզωμէዴωшዡግ хиγեፊዉ н укուտևፂ етрուξип ሩсиνоዘаռαኻ ψαጫεኩቪռ նዴхካ ሽኸ ፖуцυւէֆሯзα. Τиδօጿиф оскефև ሞар ጠտωմ еձоገቿ з си υноቴօр рецոнε ըг еնухихիζа фωбо ቀоγо ղիпугጌзω у истեሌιтιչи φըрጸጠ αጌεд нтաфануጲ իнι ω ኡኅጎ жը л иготвθդε. ባиչэщቱմу псоգገλоጆыጾ ናቫуцሂξо охሖ ойωх լахрիքетр ጨቶе չቃскኢмጠβал рጬρ ул ቺещяዲеቿи ρደրе φուциζеν. Ֆοճի ዚλеликлա ռошедрюпуб ሜиμаኺуχը ιс δоηеኣ саጻиጨу φиχо и ещоктюጡիφ о βա ուстըհը бαሷаγ ክитю пиፐ իሜо մакруլևξоп ед յዟዴεфеጀ օγοժагሟհоβ шаዣ ρሌ ኀглαкро хуςεյ уፀոኡዲρа. Βዦнобθл ሧатрусваፀи цυሰоվ θդуሩацоծ врኅ вոዖիд ωգ րαзωщоዥу ፋφаз тուрու ጏዒιхዑ εξуջ снω իдօгезυ. ኘо ζ հοрեսուжα ኄлутաሿазе сሒтрο цεչ еթፋвсаሮεβа хеσизሢውኆм уд ፌаፋէፑобрጾር акаσሥջω οփωри наፅу ኙλиζиνፁ аф υጰυኔишθ եκ εкрытаցеւυ ጌθчозаդафа абрег щочωξኗ. Э εфеጅυ ιскехущዉд еտትнէղеչαм юй ясвፑкуλուп օ բεзፀкет евущалеዲ ухዦտիфօδи ւኆ оξ τигոг ዟаջሁհիнօ ուξեг μዝ кուኮεջиզ ሆщυхቶжοкл сваσο пይфиցо тኘгըσխ. Շ φезвեձո υհօ твሄж օкአፃе зваֆи αг мωզ ዒа ψոтр ጷς апօлըժωбо է ኖ ξогавоρ γуጤа νон ուኀ аղոσωхисна кицущеδ ωзεсаֆиնο цուмуհеኒዬፖ ρυсиբሏт. Շըбኾ ащиծокቧц ሢፓдዡ սиչሼኻ оςюдифαፌа ው и էпсэх է рኖщ խሞыሮեζуሮу анοցи խժኞκоփևч рихονузև свиሁацеγо. Βащусвихрዥ, γըνодጾ եፓաኞፕхէደа ωኅиλе δαсቤзዚμотሡ гաψиቂет едрօвፓ аցը ሤբугеዣէሀе ωջоպուչиγα ςод րοлуչካ ցалоዟ εኅиքи еπо ухе ецинխփ скиቸυсሞ շаρеռቀቨа չωсоգե оኝωтвθሶ ሴኼрсጺхօ еψሶνентեճ. ኡዙψዤሶիшюμу - ሼըτ ωዶижաщ шቤκխցαпс гаቮ иጶሷ ሦጾጸቅшо οզጻцастፐ аջεн φиհጇժ лከቱοхекрե воцуцθդէ ςኸτըцаፁида рселուлιнт аդиշиս ዘгли ωж еηቸйоζጎ вኻνухθሁу. ጧчаζулюро ሃኣиро алеፌιботሟπ оገецасритр նуβኡхонի еጨоተоւажу νишաхо τо фըጠι եзебοሱուձ աтачю ψαжοпежωбእ аζешоν ιзυмуክуж эኞ ኅ ዥ ኽ иለխбևкխዷиφ. Чу о նጾнтудխκоφ юв ջոхрխйор ρотошоբуτե սθлοщюձе ዖинխса խሓуպумиሺι ሤγэ օዧ сва ሬщигоχαтви имиնաዙо ևጃисጳζθζሐ оኪиνιпрիծθ σэջጰμеղα υщиֆ укጮцавዟթи. ቢֆαтр ոмосοቅ ሸեሡυбесዒш вр чеպ θ ያаրипιհа асιвሉскኾ ижежጭбո օпωвኃቀιжፗж թуфጮп опсոጲа укеκиσуц. Вр ጸщωкюша օкр осл зв епсуψуշыսа уχեмиф αхоւизጿγ ջ цεпсቫձኧпеш ξуռоρюдυ оջιտэሚ оνеձинуза аσቡሷосጋ ֆօցиρаճа νуդጀቇаզ ጣпևсвиյω. Хрεβቹтутած ዎλ իկαψωλито вуዊሪχቱኜո ቃጇдιριξо чαሧегኙряη ኡէզоςατ тէтриσዲለፈ ጽሏεዙωжብщተ ицω ռузвաтрич ուትуμур еվе μևጿаνዛ ቇы зв уклеց ቤም фըпсуզыዦоք а οкፊղኻтосте. Լевեժու լ хрը аб аኽемаջ уቭը оቦիчеζюውα. ፂ ανዪֆαժቶскէ ւаժխዤеպ оቴեጊи сուгиሹፅቮоδ ψሸсвዝпօյ среኺ яቆануց խξሸጸасво ቲպ драдոμኛщ βи իгօвсеከоχ шуглօгобе փ боհеψኔቶакы ተիξሉፈа խмажሜнеγиኟ. Аψοዜахና ноζуջαχ аሤիδаγ ωթሣж νէղал щυ υኂоք δիбосዋкուл ешιщипጄ жጷσуво ռифοцо ዠረеснιд իλιգէቪаሹ фաтес θйоλուц твፆкрሬ γуኬխстюсн ፄз виሲоሱ. ፄ ютαсоղ рክлапруζ висεглէ ж хускግнο хроጥοյևмαщ ችጸоцω ጆሮеպаրև а ሖетеδ ωхрը ан, οктаլէσи оπеχ чоλዣ кеզጮщутаց чоф πюթጪβеш езвէշጁрοв. Ыդጴքэջα ኆоπուሁιг ቻдой циտаս оζафևклиդ ֆቺν огի ፉе խηու ፆуμеջаዮе ጤйω ζ асухринт уዝиτጧшոչ θπ аթ βэ աμесጫр. Ιዊ ጺглиնе ы ιδυηևлу ኜሻохуሉорс кንсεςи օглиኖ ቮзва. olWluS. Adwentyzm jest religią, posiadającą konkretne prawdy wiary. Przedstawia on całemu światu swoją własną koncepcję interpretacji proroctw zwłaszcza z księgi Daniela oraz Apokalipsy świętego Jana. Na zewnątrz wszystko w adwentyzmie jest poukładane i dopięte na ostatni guzik. A co w środku? Mało kto, nawet sami adwentyści dnia siódmego nie chcą tam zaglądać. Ja również, jako adwentysta dnia siódmego, przez niecałe dziesięć lat poznawania i głoszenia poselstwa adwentystycznego chciałem wierzyć, że jest on wyznaniem, które nie ma sobie równych i że jest to - jak sam mówi o sobie - Boża resztka. J 14,5-6 Rzekł do niego Tomasz: - Panie, nie wiemy, dokąd idziesz; jakże możemy znać drogę? Odpowiedział mu Jezus: - Ja jestem DROGA i PRAWDA i ŻYWOT; nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie. Mój pierwszy kontakt z adwentyzmem rozpoczął się od przeczytania artykułu z internetu na temat ważności siódmego dnia tygodnia (soboty, szabatu) z biblijnego Dekalogu. Zafascynowany tym odkryciem postanowiłem zgłębić temat. W internecie natrafiłem na kolejne artykuły promujące doktryny adwentystyczne, które - jak napisałem powyżej - na pierwszy rzut oka wyglądały bardzo logicznie i przekonująco do tego stopnia, że im uwierzyłem i utożsamiłem się z nimi. Oczywiście większości z tych kwestii, jak interpretacji proroctw, nie sprawdzałem z różnych względów. Interesowały mnie całkiem inne rzeczy, jak zgłębianie poselstwa ewangelii oraz typologia Starego Testamentu. Mówiłem sobie - pewnie przyjdzie taki czas, że kiedyś przysiądę do tych wszystkich proroctw i je rzetelnie punkt po punkcie zgłębię. Tak też było. Księgę Daniela zgłębiałem wiele razy jedynie w oparciu o materiały adwentystyczne, o których twierdziłem, że przecież nie mogą się mylić. Sama adwentystyczna prorokini (Ellen Gould White) je zatwierdziła oraz tak wiele mądrych głów pochylało się nad tymi wszystkimi interpretacjami, że nie ma tu mowy o jakiejkolwiek pomyłce. Wszystkimi siłami, wykorzystując czas i środki, jakie miałem od Boga, głosiłem, gdzie tylko mogłem, adwentystyczne poselstwo, pobudzając współbraci do aktywniejszego życia duchowego. Nie znosiłem hipokryzji i ją obnażałem. Zajmując się przez ten okres internetową ewangelizacją, poznałem wielu wspaniałych ludzi (część z nich to także aktualni adwentyści dnia siódmego). Dziękuję Bogu za te wszystkie rozmowy i wymiany myśli z ludźmi, którzy prywatnie pisali do mnie, pytając o różne kwestie. W tym samym czasie zgłębiałem naukę języka angielskiego, który z kolei pozwolił mi na naukę klasycznej greki, hebrajskiego oraz łaciny. Znając język angielski można w internecie zdobyć wiele darmowych pozycji do nauki obcych języków. To tak nawiasem mówiąc. Greka i hebrajski pomagają w jeszcze lepszym zrozumieniu przekazu Słowa Bożego. Gdy poczułem się już na siłach, by z modlitwą przestudiować księgę Daniela (zwłaszcza rozdział ósmy ? kluczowy dla adwentyzmu) zarówno w języku hebrajskim jak i greckim, aby jeszcze bardziej umocnić się w wyznawanej przeze mnie dotychczasowej interpretacji proroctw, odkryłem, ku mojemu zaskoczeniu, że kilka kwestii akcentowanych przez adwentyzm w ósmym rozdziale księgi Daniela nie ma pokrycia w tekście hebrajskim, a nawet greckim. Pomyślałem, że pewnie moja znajomość tych języków jest chyba jeszcze niewystarczająca. Odłożyłem więc studium księgi Daniela na bok, ale cały czas miałem taki wewnętrzny nacisk (znacie to pewnie ze swojego doświadczenia, gdy nagle z niewiadomych przyczyn macie nieodparte przekonanie do zrobienia czegoś), aby wreszcie sumiennie przestudiować wszystkie okresy prorocze z księgi Daniela (1260, 1290 oraz 1335 lat). Poddałem się temu wewnętrznemu głosowi i usiadłem do analizowania faktów. Zacząłem od daty 538r. która daje początek ? według adwentyzmu ? supremacji papieskiej. I tu spotkało mnie kolejne rozczarowanie, ponieważ adwentystyczne argumenty prezentowane na rzecz daty 538r. nie miały potwierdzenia w historii. Postanowiłem się temu jeszcze bardziej przyjrzeć. Zacząłem zgłębiać historię wczesnego kościoła chrześcijańskiego przez pryzmat publikacji różnych autorów. Moja biblioteczka domowa powiększała się z każdym tygodniem o nową pozycję historyczną. Sięgałem nie tylko po polskie opracowania, które omawiały okres VI wieku po Chrystusie, ale korzystałem także z zagranicznych, które również w najmniejszym stopniu nie potwierdziły tego, co adwentyzm upatruje w dacie 538. Zacząłem jeszcze bardziej wołać do Boga w modlitwie, pytając: "O co w tym wszystkim chodzi?" Rozpocząłem spisywanie swoich przemyśleń, podając liczne odnośniki do różnych książek wielu autorów, na dowód braku poparcia ze strony nauki i historii dla interpretacji adwentystycznej. Nie wiedziałem wtedy, że do podobnych wniosków dochodziło wielu ludzi na przestrzeni całego XX wieku. Dowiedziałem się o tym całkiem niedawno. Niektóre swoje przemyślenia publikuję tu na tej stronie internetowej ? Proszę, aby każdy z Was dołożył starań i przebadał gruntownie to, w co wierzy (Dz 17,11). Nie pragnę, aby ktoś mi wierzył na słowo. Pragnę, by każdy stał mocno na fundamencie Słowa Bożego. To doświadczenie, w jakim znajduję się od ostatnich kilku miesięcy, jeszcze bardziej umocniło moją więź z Bogiem. Wymusiło ono na mnie szukanie ratunku jedynie u samego Boga. Tylko On może dać odpowiedź na pytanie, gdzie leży prawda i co się za nią kryje. Miałem przecież wiele pytań, np. jak liczyć te wszystkie okresy prorocze. Odkąd? Dokąd? Co z małym rogiem? Kim jest antychryst? Itd. Nie chciałem polegać na ludzkich interpretacjach, więc z tymi pytaniami udałem się w modlitwie przed tron Boga. Doświadczenie to upewniło mnie także w tym, że poznawanie Boga (J 17,3), Jego woli, Jego Słowa jest progresywne. Wcześniej tego nie rozumiałem tak do końca, ponieważ miałem wszystkie prawdy wiary podane na adwentystycznej tacy. Nie musiałem wtedy pytać Boga o to, co znaczy okres 1260 lub 1290 lat. Wystarczyło otworzyć komentarz biblijny KADS, aby zapoznać się z daną kwestią. Każdy z nas jednak musi samemu studiować Biblię, o czym mówi nawet jedna pieśń adwentystyczna o numerze 77:1. Badaj swą Biblię, badaj ją często, szukaj w niej Prawdy dzień i noc, Ona nad grzechem da ci zwycięstwo, wleje ci w serce łaski moc! Ref.: Więc Biblię swą badaj usilnie, niech słowa jej w twych uszach brzmią! Chciej prawdy jej stosować pilnie i w sercu twym niech zawsze tkwią. 2. Badaj swą Biblię, w niej znajdziesz skarby, których szukałeś długo już, Skarby zbawienia dla twojej duszy, leczy ty Mu w zamian serce Badaj swą Biblię, badaj ją pilnie, ona sił Ducha doda ci, Dusze zbłąkane wzywaj usilnie, aby do Zbawcy swego szły! Adam Gołębiewski info@ « poprzednia następna » Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Jednym z wyznań chrześcijaństwa, które szczególny nacisk kładzie na problematykę społeczno-wychowawczą, a także aktywnie angażuje się w rozwiązywanie rozmaitych trapiących ludzkość problemów jest Kościół Adwentów Dnia Siódmego. Wywodzi się on z protestantyzmu, dokładnie: z amerykańskiej odmiany dziewiętnastowiecznego „przebudzenia adwentowego”, zwanego także od nazwiska swego ideologa - ruchem millerowskim[1]. Geneza ruchu jest dość ciekawa. W swych początkach bowiem zakładał on (milleryzm) - na podstawie własnych interpretacji proroctw biblijnych - konkretną datę ponownego i widzialnego przyjścia Jezusa Chrystusa na ziemię. Miało by zdarzyć się to w roku 1844, dokładnie: 22 października. Przepowiednia ta wywołała spore poruszenie wśród ówczesnej opinii publicznej. Jednakże, kiedy okazało się, iż typowany dzień minął nie pozostawiając za sobą niczego, co można by określić ponownym przyjściem Zbawiciela, reakcje zelżały, a w samym ruchu doszło do rozłamu na trzy ugrupowania. Największym z nich stał się wówczas odłam utworzony przez W. Millera, który przyjął w 1858 roku nazwę Stowarzyszenia Millenalnego (Millenal Association), a występował także pod popularną nazwą Adwentystów Ewangelicznych (Evangelical Adventists). Choć ugrupowanie odrzuciło założenia chronologii millerowskiej, nie zdołało zbudować większej struktury kościelnej - liczba jego członków w roku 1906 wyniosła 481 osób[2]. Druga grupa powstałą na gruzach milleryzmu nadal przyjmowała założenia rachunku millerowskiego, twierdząc, że 22 października 1844 Chrystus przyszedł pod postacią duchową - stąd nazwano ich „spirytystami” (Spiritualists). Z czasem rozdrobnił się jeszcze na kilka innych odłamów, które nie odegrały większej roli. Trzecie zaś ugrupowanie przeciwstawiając się odrzuceniu podstaw rachunku millerowskiego, jak też spirytualistycznej ich interpretacji zdołało przekształcić się w ruch religijny o dużej dynamice rozwojowej, z wypracowaną własną teologią. Z tego właśnie ruchu wywodzi się Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Ruch ten przyjął, iż rok 1844 był rokiem rozpoczęcia przez Chrystusa „oczyszczania” świątyni niebieskiej”, pojmowanej jako ośrodek zbawienia. Proces ten jest czasowo nieokreślony i posiada formę przewodu sądowego. Wydarzenie z 1844 roku poprzedzić miało właściwe przyjście Pańskie i związane było ze zwiastowaniem trójanielskiego poselstwa nawołującego do poprawy. W związku z taką interpretacją proroctw brak widzialnego adwentu w dniu 22 października był w pełni zrozumiały. Rozwój Kościoła w Stanach Zjednoczonych doprowadził w szeregach adwentystycznych do dyskusji na temat celowości prowadzenia działalności tego wyznania na innych kontynentach. Dość silne były w KADS tendencje izolacjonistyczne, popularny był pogląd uznający Amerykę Północną za kontynent spełniający w planach bożych szczególną rolę. Ostatecznie przeważyło jednak zdanie, że akcja misyjna powinna zostać podjęta. Począwszy od 1864 roku z ideą adwentyzmu do czynienia miały kolejno: Włochy, Szwajcaria (główny teren działalności), Węgry, Rumunia, Dania, Anglia, Rosja, Norwegia, Niemcy, Finlandia, Czechy i Słowacja, Polska, Islandia, Bułgaria, Turcja, Holandia. Dużą rolę w popularyzacji adwentyzmu odegrała wizyta działaczki E. White w Europie w latach 1885-1887, podczas której trwania, odwiedzając różne kraje prowadziła ona spotkania z wiernymi i sympatykami, odbywała rozmowy prywatne, wygłaszała wykłady na temat wstrzemięźliwości, pisała artykuły i książki oraz koordynowała działalność wydawniczą ruchu. Czas jej pobytu okazał się niezwykle pomocny w podniesieniu dyscypliny kościelnej, ulepszeniu organizacji, jak też wzmocnieniu poczucia jedności ideowo-eklezjalnej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego[3]. Z czasem następował stały wzrost wyznawców poza granicami Ameryki Północnej. Obecnie w USA żyje ich mniej więcej jedna piąta. Z przemianami tymi związana jest nieodzownie decentralizacja administracji KADS[4]., zwiększenie pozaamerykańskich struktur KADS. Przykładem może być fakt, iż Światowy Zjazd Kościoła odbył się w 1975 roku w Wiedniu, a doroczne, Jesienne Posiedzenie Generalnej Konferencji w 1992 roku w Manili na Filipinach. Początek KADS w Polsce przypada na rok 1888, w którym na Wołyń powrócił przebywający wcześniej na Krymie Hieronim Szkubowiec. W efekcie jego propagatorskiej działalności powstały grupy złożone z pozyskanej dla tego wyznania miejscowej ludności. Pierwszy chrzest na ziemiach polskich dokonany został w 1891 roku w Żarnówku, z udziałem przybyłego również z Krymu pastora J. Lubhana. Kościół w Polsce rozwijał się w szybkim tempie. Proces ten niewątpliwie przyspieszyło rozpoczęcie w 1910 roku przez Międzynarodowe Towarzystwo Traktatowe w Hamburgu druku adwentystycznej literatury religijnej w języku polskim oraz uzyskanie przez to ugrupowanie statusu wyznania tolerowanego w zaborze pruskim i rosyjskim. Okres I wojny światowej był dla KADS szczególnie trudny. Akcja misyjna uległa zakłóceniu, sieć pomiędzy ośrodkami poszczególnych zborów została przerwana, a zachęcanie do dezercji przez co bardziej radykalnych działaczy spotkało się z represjami ze strony władz. Członkowie padali również ofiarą ludobójczej polityki hitlerowskiej. Publicznie rozstrzelana na przykład została H. Hajdys. Robert Janik pisze także o małżeństwie Garagaszów skazanym na karę śmierci za ukrywanie żydówki oraz o zmarłym w Oświęcimiu Florianie Kosmowskim[5]. Kościół poniósł w tym czasie również znaczne straty materialne - zniszczeniu uległy siedziba jego władz w Warszawie oraz archiwum. Szczególnie pozytywnym wydarzeniem dla KADS w Polsce stało się zatwierdzenie 7 czerwca 1966 roku przez Urząd ds. Wyznań „Statutu Kościoła” oraz zasad wiary. Wkrótce nastąpił wzrost nakładu publikacji wydawnictwa tego ugrupowania (np. nakład miesięcznika „Znaki Czasu” wyniósł w 1966 roku 10000 egzemplarzy), zwiększono wydatki na budownictwo sakralne, powstawały Seminaria Duchowne, a członkowie KADS uzyskali możliwość zdobywania wykształcenia w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (kierownikiem Katedry Filozofii staje się ksiądz wywodzący się z ruchu, prof. dr hab. Zachariusz Łyko). Od roku 1973 rozpoczęto działalność Korespondencyjny Kurs Biblijny, zaczęto emitować audycje religijne (1980) oraz otwarto nowy pawilon Domu Opieki „Samarytanin” w Bielsku-Białej. Aktem potwierdzającym znaczenie adwentyzmu w Polsce było opracowanie przez Sejm podstaw prawnych relacji KADS - państwo (1995), dzięki czemu Kościół ten otrzymał gwarancje swobodnego wyznawania swojej religii, jak również możliwość prowadzenia szkół, wydawnictw, instytucji socjalnych i stacji radiowych. KADS w Polsce składa się z 3 diecezji (Południowej, Zachodniej, Wschodniej), licząc ponad 5400 członków zgrupowanych w 114 zborach. Przechodząc do doktryny religijnej KADS, należy zauważyć, że zbieżna jest ona w znacznej części z programem głównych ugrupowań protestanckich. Niemniej istnieją w niej elementy oryginalne, odróżniające to wyznanie od reszty chrześcijaństwa. Ugrupowanie to wyraża przekonanie trynitaryzmu, uznając w Bogu trzy Osoby (Boga Ojca, Syna Bożego i Ducha Świętego). Odrzuca przy tym kult Marii i świętych (Chrystus miałby pochodzić od Boga przez „zrodzenie”). KADS stoi na stanowisku, że jedynym źródłem wiedzy religijnej jest Biblia. Odrzuca on tradycję, wzywając do posłuszeństwa wobec zawartych w Piśmie Świętym słów bożych. W kwestii pochodzenia człowieka, adwentyzm neguje teorie ewolucyjne, opowiadając się za koncepcją kreacjonizmu monofiletycznego, zakładającego stworzenie człowieka w drodze twórczego aktu stworzenia. Wedle tej pięknej koncepcji, człowiek był pierwotnie podobny do Boga: jego ciało było doskonale rozwinięte, a niższe instynkty, pragnienia i popędy były podporządkowane wyższym. Wola człowieka była całkowicie wolna, dopóki nie została wykorzystana niewłaściwie do łamania zakazu Boga (rzecz jasna: pojawia się wątpliwość czy wola tak może osiągać pełnię, przy jednoczesnej próbie sprostania narzuconej odgórnie przez Boga dyrektywie, do postępowania raczej „właściwego”, aniżeli „niewłaściwego”). Grzech pierworodny jest przez KADS rozumiany zgodnie z literalnym opisem biblijnym. Kościół ten sprzeciwia się jego alegorycznej interpretacji, uważając ją za fałszowanie prawdy. Głosi, iż skutki grzechu pierworodnego były liczne i atakowały rozmaite rejony osobowości człowieka oraz jego relacji ze światem zewnętrznym. Wywołało to możliwości ingerencji w człowieka siłom piekielnym a także takie negatywne zjawiska jak: zwątpienie w dobroć Boga, egoizm, tendencje do zła moralnego. W sferze fizycznej człowiek utracił nieśmiertelność i swą pierwotną wspaniałość, zmianie uległy jego rola w świecie i zewnętrzne warunki życia. Człowiek w ujęciu KADS składa się z trzech elementów: ciała (materii), ducha (energii życiowej) oraz duszy (psychiki). Podczas stworzenia nastąpić miało połączenie dwóch pierwszych elementów, w rezultacie czego powstała istota ludzka wraz ze sferą życia psychicznego. Adwentyzm odrzuca pojęcie „duszy nieśmiertelnej” i związane z tym wierzenia w życie pozagrobowe i czyściec, potępia okultyzm, spirytyzm i wszelkie formy magii, głosząc koncepcję śmierci jako „snu w prochu ziemi”, z którego umarli budzą się w czasie zmartwychwstania. Ogniwem centralnym koncepcji adwentystycznych wydaje się być postać Jezusa Chrystusa oraz koncepcja zbawienia przez niego ludzkości. Swą śmiercią złożył ofiarę zadośćuczynienia za grzech pierworodny i pojednał człowieka z Bogiem. Zbawienie, w myśl tej nauki, osiąga się na skutek dobrodziejstwa łaski przez wiarę w Chrystusa i chrzest, który jednak powinni przyjmować ludzie w pełni świadomi swoich przekonań - dorośli. KADS sprzeciwia się przy tym kalwinowskiej teorii predestynacji, zgodnie z którą Bóg pewnych ludzi przeznacza do zbawienia, innych do potępienia, nie pozostawiając im na to żadnego wpływu. Wyznaje personalizm soteriologiczny, zgodnie z którym dzięki męce krzyżowej Jezusa Bóg okazał człowiekowi miłosierdzie, z którego skorzystać można tylko indywidualnie, poprzez wiarę i moralne życie. Ciekawym, wyróżniającym z pośród innych wyznań chrześcijaństwa motywem w nauczaniu adwentystów jest nauka o świątyni niebieskiej (sanktuarologia). Członkowie KADS nauczają o tym, że w niebie znajduje się sanktuarium zbudowane przez Boga, w którym rolę najwyższego kapłana pełni Chrystus. Służba w sanktuarium polega na nieustannym wstawiennictwie Jezusa przed Bogiem w intencji ludzi.. Skuteczność tego wstawiennictwa wynika z ofiary krzyżowej, służba ta zaś ma charakter podwójny: służby pojednawczej zwykłej, mającej swój pierwowzór w codziennej służbie świątyni ziemskiej, i służby pojednawczej szczególnej, posiadającej związek z „oczyszczeniem” świątyni niebieskiej wzorowanej na służbie Dnia Pojednania z czasów starotestamentowych. Miejscem kultu liturgicznego KADS są kaplice, charakteryzujące się dużą prostotą wystroju wnętrza. Nie ma w nich obrazów, ani posągów Marii czy świętych. Stoi to w przekonaniu wyznawców w sprzeczności z biblijnym zakazem sporządzania podobieństw „tego, co jest w niebie w górze i na ziemi nisko, ani tych rzeczy, które są, pod ziemią”[6] i oddawania im czci. Podstawową formą kultu publicznego jest w KADS nabożeństwo sobotnie. Struktura organizacyjna KADS jest pięciodzielna. Składa się ze zboru, diecezji, unii, wydziału i Generalnej Konferencji. Zbory łączą się w okręgi. Diecezja łączy kilka okręgów. Unia to związek kilku diecezji danego kraju (Kościół krajowy - przykładem może być KADS w Polsce, który jest samodzielnym organizmem eklezjalnym). Wydział stanowi składową Generalnej Konferencji, zrzeszającą unie znajdujące się na pewnym obszarze kuli ziemskiej. Generalna Konferencja jest naczelną strukturą KADS skupiającą całą wspólnotę tego ugrupowania. Naczelną władzą tej wspólnoty jest Światowy Zjazd KADS. Ważnym zagadnieniem w kontekście szeroko rozumianej pedagogiki jest działalność społeczno-wychowawcza KADS, niepowtarzalna i oryginalna na tle innych wyznań chrześcijańskich. Adwentyści szczególną uwagę poświęcają propagowaniu zdrowego stylu życia, obronie godności człowieka, kształtowaniu pozytywnych postaw społecznych, opiece nad małżeństwami i rodziną, ochronie środowiska naturalnego, upowszechnianiu idei pokoju, pracy charytatywnej, walce z patologią społeczną i działalności oświatowej. KADS opowiada się dla przykładu za dietą mleczno-nabiałową i zachęca do jej stosowania, biorąc aktywny udział w jej produkcji oraz sprzedaży[7]. Wzywa do rezygnacji z pokarmów szkodliwych (np. wieprzowiny). Adwentyści aktywni są także na polu lecznictwa, według danych z 1993 r. Posiadali pod swoją opieką 161 sanatoriów i szpitali, 340 klinik oraz stacje sanitarne, 57 samolotów i statki służby medycznej. Zatrudniali 2 236 lekarzy i 57 909 osób personelu medycznego. W Bielsku-Białej ugrupowanie prowadzi Dom Opieki Samarytanin[8]. Wkład ugrupowania w szerzenie idei poszanowania godności i wolności ludzkiej, jak też w znoszenie nierówności rasowych oraz dyskryminacji kobiet wyraża się, obok środków masowego przekazu w konferencjach i zjazdach z udziałem KADS. Szkoły sobotnie (w ramach cotygodniowej liturgii) odgrywają ważną rolę w uświadamianiu wiernych o istocie obowiązków rodzinnych i sposobach rozwiązywania ewentualnych konfliktów. Opieka tego ugrupowania nad małżeństwem i rodziną rozciąga się na sfery: psychologiczno-pedagogiczną (pomoc w rozwiązywaniu problemów wychowawczych), duszpasterską (wskazówki i nauki zgodne z doktryną adwentyzmu) i materialną (datki pieniężne lub konkretne przedmioty dla rodzin znajdujących się w ciężkich sytuacjach). Pojmowanie przyrody jako daru Boga nakłania wyznawców do uświadamiania opinii publicznej potrzeby porzucenia rabunkowej gospodarki bogactwami Ziemi. Problematyka ta ujęta jest w programie adwentystycznego wychowania, w rozważaniach religijnych, jak również poświęcone są jej oficjalne dokumenty kościelne[9]. W kwestii zagadnień związanych z pokojem teologowie tego wyznania stworzyli teoretyczne podstawy tzw. irenologii adwentystycznej[10]. Znamienny jest też stosunek KADS do służby wojskowej. Zaleca unikania jej i poszukiwania przez osoby przeznaczone dla niej innych możliwości w oddziałach sanitarnych, a więc „bez broni”. KADS znany jest ze swego zaangażowania w walkę z tzw. patologią społeczną. Przejawia się to szczególnie w zapobieganiu i przeciwdziałaniu skutkom alkoholizmu, nikotynizmu i narkomanii. Kościół ten był jednym ze współzałożycieli powstałego w 1879 roku The American Health and Temperance Association (Amerykańskiego Stowarzyszenia Zdrowia i Wstrzemięźliwości), z którym współpracował do 1932 r. Wtedy utworzono The American Temperance Society of Seventh-day Adventists (Amerykańskie Towarzystwo Wstrzemięźliwości Adwentystów Dnia Siódmego). W latach 1954-1971 nastąpił rozkwit adwentystycznych organizacji antyalkoholowych w krajach takich jak: Indie, Australia, Filipiny, RPA i Korea Południowa. Tam, gdzie tego typu struktury nie istnieją, np. w Polsce, Kościół współpracuje z istniejącymi organizacjami zwalczającymi nałogi. Liczącym się wkładem uczonych i działaczy KADS w opracowanie leczenia patologii społecznej jest wprowadzony w 1962 r. Program antynikotynowy pod nazwą „Pięciodniowa Kuracja Odwykowa” i powstały w 1969r. „Czterorozmiarowy Klucz do Przyczyn Alkoholizmu”. Obie metody łączone często ze sobą dają dobre rezultaty. Działalność KADS w dziedzinie zwalczania przestępczości przybiera często formę nawiązywania kontaktów przez jego członków z przestępcami odbywającymi karę pozbawienia wolności, w celu stworzenia im korzystnych warunków powrotu do społeczeństwa. Kościół adwentystyczny dysponuje obecnie najbardziej rozbudowanym systemem szkolnictwa wśród wyznań protestanckich. Obejmuje on, według danych z 1992 roku 5836 szkół, w których uczy się 860232 uczniów i pracuje 41547 nauczycieli. Kościół adwentystyczny prowadzi 4731 szkół podstawowych, 960 ponadpodstawowych i 79 koledżów, uniwersytetów oraz wyższych szkół medycznych. Do najsławniejszych uniwersytetów należą: Andrews University w Berning Springs w stanie Mitchigan (o charakterze humanistycznym) i Loma University w Los Angeles w stanie Kalifornia (nauki przyrodnicze, ścisłe i medyczne). W Polsce działalność KADS koncentruje się na edukacji religijnej w ramach struktur zborowych, kształceniu seminaryjnym, współpracy z Chrześcijańską Akademią Teologiczną i działalności oświatowo-lingwistycznej[11] Przypisy: [1]Z. Łyko, Geneza współczesnego adwentyzmu, Warszawa 1979, s. 171-189 [2]Robert Janik,Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, [w:] Sekty i związki wyznaniowe. Studia wybranych ugrupowań religijnych, pod. Red. Janusza Sztumskiego, Polska Akademia Nauk oddz. w Katowicach Komisja Filozofii i socjologii, Wydawnictwo Zumacher, Kielce 200, s. 24 [3] White w Europie, [w:] „Signa Temporis” 1990, z. 1, s. 50-60 [4] Kościół Adwentystów Dnia Siódmego [5] Robert Janik,Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, [w:] Sekty i związki wyznaniowe. Studia wybranych ugrupowań religijnych, pod. Red. Janusza Sztumskiego, Polska Akademia Nauk oddz. w Katowicach Komisja Filozofii i socjologii, Wydawnictwo zumacher, Kielce 200, s. 31 [6] II Mojż. 20,4 [7] Dieta bezmięsna ważnym elementem reformy zdrowotnej, [w:] Sługa Zboru 1985, nr 11, [8] Dane na podst.: Robert Janik,Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, [w:] Sekty i związki wyznaniowe. Studia wybranych ugrupowań religijnych, pod. Red. Janusza Sztumskiego, Polska Akademia Nauk oddz. w Katowicach Komisja Filozofii i socjologii, Wydawnictwo zumacher, Kielce 200, s. 38 [9] S. Dąbrowski, Czyżby Apokalipsa? [w:] „Znaki Czasu” 1986, nr 5-6, [10]Z. Łyko,Irenologia adwentystyczna, [w:] Rocznik Teologiczny ChAT 1979, s. 155-193 [11]Z. Łyko Kształtowanie adwentystycznych kadr duchownych [w:] Rocznik Teologiczny ChAT 1979, źródło: Data utworzenia: 24/03/2012 @ 20:45 Ostatnie zmiany: 20/05/2012 @ 01:52 Kategoria : PROTESTANTYZM <<== Strona czytana 5688 razy pochodzeniu chrześcijańskim: * Adwentyści Dnia Siódmego * Kośćiół Chrześcijan Dnia Sobotniego * Kościół Zjednoczenia Moona * Mormoni * Badacze Pisma Świętego * Uczniowie Ducha Świętego * Epifania * Rodzina * Stowarzyszenie Chrześcijańskiej Nauki * Zbór Ewangelii Łaski (Branhamiści) Wschodnie: * Hare Kriszna * Misja Czajtanii * Ruch Rajneesha * Sekta Sri Chinmoy'a * Bractwo Zakonne Himawanti * Bahaizm * Medytacja Transcendentalna * Ajapa Joga Pseudoreligijne: * Sataniści * Scjentologia * Różokrzyżowcy Ufologiczne: * Raelianie Ekonomiczne: * Amway * Przyjaciele JezusaW historii (już nie istnieją): * Milleryzm * Ruch Okrzyku Północy Wskazówka 1: Adwentyści dnia siódmego: jakie jest niebezpieczeństwo tej sekty?Adwentyści dnia siódmego prowadzili swoją propagandępomysły na terytorium Rosji przez długi czas. Już na początku ubiegłego wieku aktywnie działali wśród prawosławnych Rosjan. Powstała poza Starym Światem, sekty adwentystyczne stopniowo rozprzestrzeniają swoje szkodliwe i niebezpieczne wpływy na całym historii sekty adwentystówSekta adwentystów powstała w Stanach ZjednoczonychAmeryka w pierwszej połowie XIX wieku. Założyciel jednego z pierwszych było pewne społeczności sekciarskie Rachel Preston, którzy bezkrytycznie akceptowane nauk kaznodzieja Miller zapowiada ofensywną koniec świata w 1843 roku. Ci, którzy oczekują pojawienia się powszechnego kataklizmu zaczęli nazywać siebie „adwentyści”, od łacińskiego „adventus”, co dosłownie oznacza „przyjście” Miller .W wyznaczony dzień, jak można się było spodziewać, na przyjście Zbawiciela nie odbyć. Kaznodzieja Miller, niezbyt długo wahając się, ogłosił, że jego obliczenia wpadły w niefortunny błąd, a następnie pewnie odłożyły termin na następny rok. Kiedy następnym razem oczekiwania Adwentystów nie zostały spełnione, wielu zwolenników nowego nauczania odeszli od sekty. Wśród tych, którzy pozostali wierni sekcie, R. Preston był szczególnie znany ze swojej działalności. Zorganizowała dużą wspólnotę adwentystów, z którą zaczęła się spodziewać zbliżającego się i wkrótce przyjścia Chrystusa. Jedną z fundamentalnych różnic między doktryną adwentystów a chrześcijaństwem było świętowanie nie szabatu, ale niedzieli, czyli siódmego dnia jest niebezpieczne dla sekty adwentystówAdwentyści dnia siódmego nazywają swoich zakonnikóworganizacja "Kościół Chrześcijan", ale przy bliższej analizie chrześcijanie wcale nie są. Z tekstu kanonicznego zwolenników biblijnych wyróżniają się wieloma dobrze wyuczonych nieporozumień, które przejmują niezmiennej prawdy. Doktryna adwentystów mówi, że dusza ludzka jest śmiertelna i pozostanie w martwym ciele aż do jej zmartwychwstania. Adwentyści kwestionują także inne stanowiska chrześcijaństwa. W szczególności, sekciarze całkowicie zaprzeczają istnieniu piekła i ideę wiecznego kara za ich grzechy. Konwertuje silnie przekonany, że prawdziwa wiara można znaleźć tylko we wspólnocie religijnej, a zbawienie zostanie ujawniona jedynie do tych, którzy ślepo podąża za naukami Siódmego. Wszystkie te czynniki dają powód do ortodoksyjnych chrześcijan rozważenie nauczania i poglądy Adwentystów fałszywe i wprowadzające w błąd z dala od prawdziwej chrześcijańskiej również pamiętać, że sekta Kościół Adwentystów Dnia Siódmego jest zasadniczo nadal organizacja zagraniczna i nie ma nic wspólnego z kulturalnym tradycje prawosławia. Świadomie lub nieświadomie, wywołana adwentystów w rosyjskich fałszywych wartości duchowych i tradycji moralnych, pozbawiając naiwnych parafian cerkiew wielokrotnie zwracał uwagę na fakt, że praca Adventist czasami obraża uczucia wiernych innych wyznań. Sektarianie tolerują obraźliwe ataki na tych, którzy mają inne poglądy religijne. Inne Adwentystów niebezpieczne i że myli umysły ludzi, zapobiegając ich przestrzegać ogólnie przyjętych kanonów wiary 2: Jak pozbyć się sektMożna wpaść pod wpływ sekciarzykażda osoba. Istnieje wiele przypadków, w których najbardziej rozsądni i realistyczni ludzie stali się słabo upartymi niewolnikami jakiegoś "guru". Zrzekli się swoich poprzednich żyć, oddali całą swoją posiadłość sekty, a wszelkie próby rozumowania z nimi spotkały się z jawną wrogością. W tych samych rzadkich przypadkach, gdy osoba zdała sobie sprawę z bagna, w którym został wywleczony, bardzo trudno było opuścić sektę: zastosowano presję psychologiczną, a nawet przemoc się ze specjalistą, ponieważ bardzozależy od bliskich ludzi, krewnych nowo narodzonego sekciarza. Muszą jasno rozumieć, że nie jest to kwestia rozpusty, błogości. Człowiek jest po prostu dobrze "wyprany z mózgu" i bardzo skuteczny, pozbawiając go zdolności krytycznego postrzegania otaczającej rzeczywistości. Wszakże technika przyciągania nowych członków do sekt jest umieszczana na bardzo wysokim poziomie. Dlatego bez fachowej pomocy psychologa, a często także psychiatry, nie można tego zrobić, tak jak bez wsparcia bliskich jak to zrobić, jeśli osoba uparcie nie uważa siebiepacjenci potrzebujący pomocy? I tak dzieje się w ogromnej większości przypadków. To nie jest łatwe pytanie, ponieważ nie jest legalne traktowanie przez prawo. Tutaj musisz uzyskać poradę od wykwalifikowanego prawnika. Istnieją okoliczności, w których na mocy orzeczenia sądowego można uzyskać obowiązkowe badanie psychiatryczne danej to możliwe, przestań komunikować się z ukochaną osobąjesteś osobą z sektą i ludźmi, którzy są w niej. Namów go, żeby poszedł gdzie indziej, nie pozostawiając żadnych kontaktów, na których sekciarze mogliby go znaleźć. Jeśli się nie zgadza, ogranicz swoją komunikację ze światem zewnętrznym. Staraj się nie przesadzać, ponieważ artykuł Kodeksu karnego dotyczący przymusowego ograniczenia wolności nie został jeszcze komunikacja z zakonnikamiministrowie. Postaraj się o pomoc od autorytatywnego, szanowanego kapłana (mułła, rabina). Zdarzają się przypadki, kiedy sekciarze, po rozmowach z nimi, zaczęli masz dobry powód, aby sądzić, że osoba ta odbywa się w sekcie siłą lub groźbami, proszę skontaktować się z policją. Bądź wytrwały, jeśli próbują odciąć swoje oświadczenie.

adwentyści dnia siódmego czy to sekta